Philippe Keyaerts jest znany głównie za sprawą Small World – gry lekkiej, ładnie wydanej, z lekką dozą negatywnej interakcji (no dobra trochę więcej niż lekką) i przede wszystkim wesołej za sprawą ciekawych kombinacji ras i specjalnych zdolności (na GF możecie przeczytać chłodny rzut okiem Szymona). Small World lubię, nawet mam w swojej kolekcji. Ucieszyłem się na wieści o nowej grze pana Keyaertsa szczególnie, że miała zostać wydana po polsku przez Rebel.pl. Bałem się tylko, że kierując się chęcią odcinania kuponów od wielkiego sukcesu Małego Świata, Olympos będzie za bardzo wzorował się na tym tytule. Szczególnie, że pierwsze przecieki na to poniekąd wskazywały. Całe szczęście Olympos jest zupełnie inną grą niż Small World – przynajmniej w teorii.

Mam wrażenie, że temat gry nie mógł być bardziej oklepany. Chyba umieszczenie gry w czasach starożytnego Egiptu wydawałoby mi się 'świeższe’. W grze będziemy walczyć o kontrolę nad obszarami starożytnej Grecji i Atlantydy. W zależności od swoich kaprysów pomagać lub przeszkadzać będą nam różni bogowie i stwory znane z mitologii – od Zeusa po syreny. Po ledwie pobieżnym zapoznaniu się z tematyką miałem wrażenie deja vu – przecież o tym samym opowiadają Cyklady. Rozgrywka całe szczęście jest już zupełnie inna. Dwie rzeczy przykuły moją uwagę w tym tytule. Po pierwsze – Olympos nie jest po prostu grą o podboju, ale także o rozwoju. Równie ważne co kontrola obszarów na planszy jest rozwój naszej cywilizacji poprzez wynajdywanie nowych technologii i budowanie cudów. Druga rzecz – to oparcie mechaniki na tzw. listwie czasu. Rozwiązanie to nie jest bardzo popularne i było stosowane w niewielu tytułach, m.in. w Tebach i Tinners’ Trail. Mechanika ta polega na rozliczaniu graczy z czasu – każda wykonana czynność kosztuje jego pewną ilość. Ten kto wykorzysta go mniej, jest na owej listwie bardziej z tyłu, dzięki czemu może jako pierwszy wykonać kolejne akcje. W teorii pozwala to na takie zarządzania swoimi akcjami, aby móc wykonać ich kilka pod rząd. Dwa teoretycznie ciekawe rozwiązania – a jak wyglądają w praktyce? Zanim do tego dojdę chciałbym opisać wrażenia estetyczne.

Kolorowa Grecja

Na naszą grę składają się drewniane dyski w pięciu kolorach, reprezentujące populację cywilizacji prowadzonych przez graczy. Parę drewnianych kostek i żetonów przedstawiających podstawowe zasoby w grze: glinę, kamień, drewno i złoto. Całkiem sporo żetonów z technologiami do wynalezienia i cudami do wybudowania oraz nie za duże plansze. Pierwsza z nich przedstawia obszar Grecji i Antlantydy podzielony na kilka regionów. Każdy z tych regionów daje nam dostęp do jednego z zasobów. Sprawia to, że mapa jest bardzo kolorowa, z wieloma ikonami, dla niektórych mocno nieczytelna, dla innych tylko trochę… zupełnie jak w Small Worldzie. Druga plansza służy tylko do rozmieszczenia płytek odkryć. Dzielą się one na kilka rodzajów (kolorów) i w ramach jednego rodzaju rozmieszczone są losowo w odpowiednim rzędzie. Ma to znaczenie o tyle, że pod każdym z żetonów znajdują się dwa lub trzy bonusy, z których gracz wybiera kiedy wynajdzie daną technologię. Nad żetonem natomiast widnieje koszt, jaki trzeba ponieść, aby tę technologię wynaleźć. Daje nam to w teorii całkiem sporą regrywalność, gdyż w każdej grze dostaniemy trochę inne zestawienie technologii, bonusów i kosztów… prawie tak samo jak w Small Worldzie, gdzie co grę dostajemy inne połączenie ras i specjalnych zdolności.

Zasady są bardzo proste. W swojej turze gracz może wykonać jedną z dwóch akcji – poruszyć się jednym z dysków-obywateli na dowolną odległość albo wynaleźć jedną z dostępnych technologii. Obie te czynności będą kosztować nas pewną ilość czasu, który będziemy zaznaczać na listwie wokół planszy. Osoba która wykorzysta go najmniej na swoje akcje będzie ruszać się pierwsza. Jak wygląda 'koszt’ naszego ruchu? Wprowadzenie nowego dysku na planszę kosztuje nas dwie jednostki czasu, przemieszczenie na sąsiednie terytorium jedną jednostkę (chyba, że poruszamy się po wodzie – wówczas dwie). Natomiast wynalezienie technologii oprócz pewnego zestawu surowców kosztować nas będzie aż 7 jednostek czasu. Surowce na wynalazki bierzemy oczywiście z kontrolowanych obszarów. Ten kto kontroluje dany teren, dostaje odpowiedni żeton. Oznacza to, że co turę posiadamy tyle wirtualnych surowców, ile żetonów jest pod naszą kontrolą. Ale nie ma oczywiście tak lekko – terytoria można nam odbić i tym samym przejąć kontrolę nad zasobami. Jeżeli chcemy komuś odbić teren na planszy wystarczy, że go zaatakujemy. Atakujący zawsze wygrywa, jednak musi ponieść koszt tego ataku, oczywiście w czasie. Słabszego przeciwnika pognębimy za jedną jednostkę, równie silnego za dwie, a silniejszego aż za trzy jednostki czasu. Zdolności militarne cywilizacji graczy oznaczone są przez symbole mieczy na posiadanych przez nich technologiach – mam więcej mieczy, jestem silniejszy. Proste.

Ciekawym elementem mechaniki są klepsydry – dostajemy je jako bonus za wynalezienie technologii, z kart przeznaczenia które otrzymujemy w czasie gry lub za to że zostaliśmy zaatakowani. Jak łatwo się domyślić dzięki nim będziemy mogli zaoszczędzić czas i przesunąć się o mniej pól na listwie czasu podczas najbliższej akcji.

Kaprysy bogów

Mam nadzieję, że nie zostanę rażony piorunem przez Zeusa za to że zostawiłem ich sobie na sam koniec – bogowie Olimpu. Kiedy jakiś gracz po raz pierwszy przekroczy określone miejsce na listwie czasu (czyli kiedy minie odpowiednia ilość czasu w grze) odsłania się karta z talii bogów. Jak to kapryśni wszechmocni, połowa z nich będzie nam pomagać, a połowa przeszkadzać. W kogo uderzy gniew bogów (albo kto zostanie nagrodzony za swoją wierną posługę) zależy od tego jak dużo wpływu na Olimpie gracze posiadają. Ten wpływ to m.in symbol Zeusa na płytkach odkryć, jeden jedyny żeton Zeusa, który dostajemy za kontrolę Olimpu na planszy, czy też symbole na kartach przeznaczenia. Jeżeli mamy najwięcej symboli Zeusa, dobrzy bogowie nam sprzyjają i będziemy obdarowani przez nich łaskami (punktami, siłą militarną czy nowym obywatelem). Ci trochę mniej mili, ukarzą tego gracza, który będzie miał najmniej symboli Zeusa.

Kiedy wszyscy gracze dotrą do końca listwy czasu następuje podliczanie punktów. Dostajemy je za wynalezione technologie, kontrolę obszarów, wybudowane cuda i za zagrane karty przeznaczenia, które otrzymujemy w czasie gry. Po prostu – kto najlepiej rozwinął swój naród – wygrał.

Różnice między teorią i praktyką

Plusy

+ Proste reguły

+ Rozgrywka potrafi być emocjonująca i płynie szybko

Minusy

– słabo napisana intrukcja

– nieciekawe wykonanie graficzne – dużo ikon i kolorów powoduje, że wszystko zlewa się przed oczami

– pomimo wielu elementów, które mają zwiększyć regrywalność kolejne partie są raczej podobne do siebie. Nie ma tu zbyt wielu ścieżek do zwycięstwa.

Spritem po ocenach

ja_n (3,5/5) – Grałem w Olymposa raz i grało mi się bardzo przyjemnie. Gra nie olśniła mnie żadnym odkrywczym mechanizmem, ale układanka zestawiona ze znanych mechanik wyszła całkiem udanie i działa bez najmniejszego chyba zgrzytu. Moje subiektywne odczucia na temat gry po tej jednej partii ocenił bym nawet na notę 5/5 – gdyby ktoś zaoferował mi powtórzenie tamtej rozgrywki, na pewno nic lepszego do roboty bym nie znalazł. Jednak obiektywnie gra na taką ocenę na pewno nie zasługuje, nie ma w niej finezji i fascynujących rozwiązań. Mój dysonans poznawczy został spowodowany tym, co w grach towarzyskich najważniejsze – grałem wtedy w prześwietnym towarzystwie, w piękny letni dzień, w połowie urlopu, w miłej okolicy. Ten komentarz piszę siedząc w biurze pod koniec dnia pracy, kiedy do załatwienia przed fajrantem mam jeszcze kilka spraw.

draco (3.5/5) – Grałem w Olymposa raz i nie z ja_nem. Grało mi się średnio przyjemnie. Jak nic lepszego nie trafi akurat na stół, to zagram po raz drugi. Nie dostrzegam w grze głębi, wręcz przeciwnie, choć mechanizm poruszania się po planszy i kupowania zdolności działa bez zarzutu. Mam wrażenie, że wraz z doświadczeniem wyniki graczy będą bardzo podobne, a o zwycięstwie zadecyduje to, komu wylosowała się karta bardziej pasująca do strategii. Zastosowane na planszy rozwiązania graficzne nie stoją na najwyższym poziomie, jej czytelność oceniam jako niską. Irytuje mnie, jako geografa, wciśnięcie na planszę Atlantydy. Można było się obejść bez tego umieszczając na planszy Cypr, Sycylię, Cyrenajkę czy cokolwiek innego. Mam wrażenie, że Keyaerts nie rozwija się, tylko odcina kupony od mechaniki, którą wymyślił dawno temu i stosuje we wszystkich szerzej znanych swoich grach.

Ogólna ocena (3/5):

Złożoność gry (3/5):

Oprawa wizualna (3/5):

Przydatne linki: