Upiór w Operze – rzut okiem Ten tekst przeczytasz w 4 minut

Mr Jack jak dotąd nie zagościł w mojej planszówkowej kolekcji. Pomysł Odiego związany z rozgrywaniem partii Mr Jacka na łamach serwisu sprawił, że zareagowałam podobnie jak niektórzy Czytelnicy GF – Odi gra w jakąś ciekawą planszówkę, wygląda naprawdę świetnie, koniecznie muszę sprawdzić co to jest! Przeglądając ofertę sklepów natknęłam się na nowość, przy której wszelkiej maści opisy głosiły, iż jest to gra oparta na mechanice systemu znanego właśnie z Mr Jacka. Nie pozostało zatem nic innego jak dodać produkt do koszyka i z niecierpliwością oczekiwać na przesyłkę. Tym oto sposobem Upiór w Operze znalazł się na mojej półce i już po jednej partii dostał stały meldunek.

Gra przeznaczona jest dla dwóch osób. Mechanika polega na asymetrycznych działaniach każdego z graczy. Jeden wciela się w tytułowego Upiora, który próbuje przestraszyć La Carlottę tak, aby w popłochu opuściła Operę Garnier, z kolei przeciwnik przyjmuje rolę Detektywa, którego zadaniem jest udaremnić niecny plan Upiora, poprzez zdemaskowanie jego tożsamości. Śledztwo rozgrywa się na planszy przedstawiającej wnętrze opery. W dolnej części znajduje się tor mierzący poziom strachu śpiewaczki. Jeżeli jej znacznik zostanie przesunięty na ostatnie pole, wówczas rozlega się triumfalny śmiech Upiora, albowiem wygrywa grę.

 

Jestem zachwycona wykonaniem i grafiką gry. Klimatyczna plansza, solidne, grube karty i drewniane pionki z naklejkami. Do pełni szczęścia brakuje tylko mp3 z uwerturą, ale to spokojnie można uzupełnić nagraniem umieszczonym choćby na serwisie youtube.

Każda partia rozpoczyna się od rozmieszczenia podejrzanych w różnych pomieszczeniach na planszy. Za każdym razem  układ przedstawia się inaczej. Gracz kontrolujący upiora, losuje ze stosu kart alibi jedną postać. Detektyw odznaczający się w sprytem oraz intuicją, musi jak najszybciej dowiedzieć się kim jest ów gagatek, któremu zachciało się bawić w ducha. Dwustronna karta pomocy wskazuje na to, czyja aktualnie toczy się tura. Pod planszą losowo ustawiamy cztery karty postaci, z których każda posiada inne zdolności. W zależności od umiejętności wybranego bohatera, można przeprowadzić różne akcje na planszy.

Losowość? Owszem, ale tylko w momencie wystawiania kart. Po kilku partiach jej poziom może nieco spaść (lub nawet zostać zredukowany), ponieważ gracze zaczną zapamiętywać bohaterów, co  umożliwi przewidywanie postaci, które pojawią się w kolejnym ustawieniu. Reszta akcji jest już misterną taktyką. Gra wymaga myślenia o kilku ruchach do przodu oraz stawiania hipotez odnośnie dostępnych opcji, jakie może wykorzystać przeciwnik. Niezbędna jest umiejętność korelatywnego myślenia w odniesieniu do aktualnej sytuacji na planszy, jak i w relacji do tego, co może wydarzyć się później. W efekcie uzyskujemy znakomity pojedynek dwóch umysłów.

Downtime? Tak, ale nieszkodliwy. Informacja na pudełku szacuje czas rozgrywki na 30 minut. Z tym bywa różnie. Jeśli gralibyście ze mną, czas ten trochę by się wydłużył. Niektóre tury przebiegają sprawnie, w innych gracze kombinują, przestawiają pionki, zastanawiają się, zmieniają zaplanowane wcześniej ruchy. Niemniej jednak jest to planszówka, w której owego downtime’u się nie odczuwa, ponieważ nawet w turze przeciwnika trzeba być czujnym i myśleć nad swoim kolejnymi akcjami. Nikt się nie zanudzi na śmierć. Zawsze można umilić sobie czas słuchaniem uwertury.

Kto ma większe szanse na zwycięstwo, Upiór czy Detektyw? Po pierwszej partii myślałam, że zdecydowanie lepiej jest być Detektywem. W kolejnej rozgrywce skłaniałam się jako postaci uprzywilejowanej, ku Upiorowi. Trzecie podejście uświadomiło mi, że nie ma to znaczenia. Przed każdym z graczy stoi inne zadanie, ale jego wykonanie wymaga takiego samego wysiłku. W talii postaci są trzy karty z Upiorem, przez które żeton La Carlotty automatycznie przesuwany jest w stronę wyjścia, zatem można by stwierdzić, że ułatwia to drogę do zwycięstwa Upiorowi. Ponadto pojawia się też postać, która w zależności od tego, kto wykonuje akcję, przynosi inne profity (dzięki niej Detektyw natychmiast może wyeliminować jednego z podejrzanych, z kolei Upiór może wziąć kolejną kartę alibi, co wprowadza dodatkowe utrudnienie dla śledztwa). Dodatkowo elementem każdej tury jest objawienie się Upiora, bądź jego brak. Ta część rozgrywki, którą determinuje układ na planszy, może okazać się kluczowa dla obydwu postaci. Niemniej jednak nie brakuje również narzędzi, które pozwolą sprytnemu Detektywowi szybko zdemaskować przeciwnika i zatrzymać uciekającą La Carlottę. Wszystko zależy od pomysłowości graczy.

Dla kogo? Trudno jednoznacznie określić kategorię. Dla wyjadaczy będzie świetną odskocznią. Dla fanów Sherlocka Holmesa doskonałą zabawą, dla osób lubiących intelektualne potyczki – ciekawym wyzwaniem, dla raczkujących w planszówkowym hobby – dobrym zaproszeniem do przygody, dla par – idealnym dodatkiem do randki.

Mnie gra przekonała nie tylko do siebie, ale także do swoich planszowych pobratymców. Z pewnością sięgnę po coś jeszcze z kategorii gier opartych na mechanizmie planszówki Mr. Jack. Doskonała oprawa, budująca XIX-wieczny klimat paryskiej Opery Garnier, zdumiewająco piękne wykonanie i przede wszystkim dobrze skonstruowany system akcji, to elementy składające się na planszówkę która gwarantuje niesamowitą radość i satysfakcję. Utknęłam na pierwszym etapie rodzącej się miłości – oczarowaniu, dlatego też nie znalazłam minusów.

 

Przydatne linki: