Escape Room. Skarb Czarnobrodego [Współpraca reklamowa z FoxGames] Wydawca nie ma wpływu na treść recenzji
Ten tekst przeczytasz w 4 minut

Skarb Czarnobrodego to kolejna kieszonkowa, około godzinna gra w rozwiązywanie zagadek. I pierwsza, w którą nie da się zagrać samemu.

W ogóle uważam, że granie samemu nie jest fajne. Co prawda 4 czy 6 osób do takiego Escape Rooma to IMHO przesada, ale we dwie osoby gra się świetnie – wszystko się widzi a jednocześnie jest z kim porozmawiać o problemie.

Skarb Czarnobrodego przeznaczony jest dla dwóch drużyn. Tak jak w poprzednich grach nie potrzeba niczego się uczyć – siadacie i gracie. Tu też po kolei odkrywacie karty, które prowadzą was za rękę. Pierwsze to oczywiście wprowadzenie i wyjaśnienie – ale już za chwilę trzeba będzie się podzielić na drużyny (drużyna niebieska i drużyna czerwona). Nie muszą być tak samo liczne, mogą być też jednoosobowe – tak jak zresztą stało się moim udziałem, kiedy grałam w Skarb Czarnobrodego z moją córką.

System jest prosty – bierzecie kartę z wierzchu, czytacie a następnie wykonujecie polecenie na niej zawarte. Bardzo często trzeba będzie pociągnąć kolejne karty i rozdzielić je pomiędzy drużyny (czerwone dla czerwonej a niebieskie dla niebieskiej). I w tym samym czasie będziecie rozwiązywać – tę samą, lecz odrobinę zmodyfikowaną (tak aby rozwiązanie nie było takie samo) zagadkę. Drużyna, która jest pewna, że rozwiązała swoją zagadkę stopuje czas, podaje wynik i sprawdza odpowiedź. Jeśli się zgadza – wygrywa kartę ze skarbem, jeśli nie – karta skarbu dostaje się drużynie przeciwnej. I przechodzicie do kolejnego zadania, i kolejnego, i tak do końca.

Nie wszystkie zagadki są na czas. Moja ulubiona polegała na rozdzielaniu między siebie kart, blefowaniu i liczeniu na łut szczęścia :)

W Skarb Czarnobrodego IMHO gra się dużo przyjemniej niż w poprzednie gry z serii – właśnie przez ten element rywalizacji, który jest nie do zastąpienia przez najciekawsze nawet zagadki, które jednak rozwiązujemy wspólnie. Jest też – wydaje mi się – krótszy. Talia jest taka sama, ale wiele kart w pewnym sensie dubluje się (bo występuje w dwóch wariantach – dla drużyny czerwonej i niebieskiej), więc de facto zagadek jest mniej. Są bardzo różne – od takich, gdzie wzruszyłam ramionami i stwierdziłam, że nie kumam kompletnie o co chodzi, przez takie, które były ot, po prostu zagadkami jednymi z wielu aż do takich, gdzie było to „wow!” i bawiłam się świetnie (jak wyżej na ilustracji). Są zagadki łatwiejsze i trudniejsze – ale jeśli nie rozwiążecie jakiejś, to nie ma kar, jak w klasycznym Escape Roomie. Po prostu żadna z drużyn nie zdobędzie karty skarbu przeznaczonej dla tej konkretnej zagadki.

Jest też pewien mankament, który zupełnie nie przeszkadza w grze kooperacyjnej, ale tu niestety trochę uwiera i trzeba nań uważać. Kiedy rozwiązujemy zagadki na czas to zaczyna być istotne kto przeczyta pierwszy a kto drugi wprowadzający tekst. Sugeruję więc zwrócić uwagę na to, by karty czerwone i niebieskie były oglądane przez drużyny dopiero jak wszyscy dobrze zapoznają się z treścią zagadki. Nie jest to trudne, zwłaszcza, że karty dotyczące jednej zagadki zazwyczaj mają ten sam tytuł.

Dość narzekania. IMHO gra jest świetna. Jest to najlepsza gra z cyklu w jaką do tej pory grałam. Bardzo żałuję, że jest jednorazowa. Nie w takim sensie, bynajmniej, że nie nadaje się do gry, można ją przekazać dalej. Tyle, że już sami w nią nie zagracie. Liczę na kolejne gry, które będą przeznaczone dla dwóch, a nie jednej drużyny. Ten typ Escape Roomu wskoczył u mnie właśnie na pozycję „must have„.

Złożoność gry (3/10):

Oprawa wizualna (9/10):

Ogólna ocena (10/10):

Co znaczy ta ocena według Games Fanatic?
Gra praktycznie bez wad, genialna i to nie tylko w swojej kategorii. Ma ogromną szansę spodobać się nawet ludziom, którzy dotąd omijali ten typ gier szerokim łukiem.

Przydatne linki: