Betrayal at House on the Hill – planszówkowy QTE [Współpraca reklamowa z Rebel] Wydawca nie ma wpływu na treść recenzji
Ten tekst przeczytasz w 4 minut

Graliście kiedyś gry z mechaniką Quick Time Events (Heavy Rain, Detroit: Become Human, Until Dawn)? Niby grasz, a jakbyś oglądał film. Nacisk na fabułę jest tu wyraźny, ale kosztem rozwiązań mechanicznych. Tak się właśnie czułem rozgrywając kolejne partie w Betrayal at House on the Hill, dystrybuowane w Polsce przez wydawnictwo Rebel.

To co napisałem na wstępie to nie jest zarzut, tylko stwierdzenie faktu. Mechanik w tej grze jest naprawdę mało. Jest kilka podstawowych akcji zaczerpniętych z innych przygodówek (ruch, wymiana, odkrywanie pomieszczeń, walka) i tyle. Twórcy gry zdecydowanie postawili na fabułę.. A w zasadzie fabuły, bo jest tu 5 scenariuszy i każdy może rozwinąć się i zakończyć na kilka sposobów. Czyli gra przygodowa z wieloma rozgałęzieniami fabularnymi i zakończeniami historii. Pomysł zacny (stąd zaciekawił mnie z miejsca), ale też niełatwy do zrealizowania. Jak więc autorzy i wydawca sobie z tym poradzili?

O zasadach

W Betrayal możemy zagrać sobie w od 3 do 6 osób. Czas rozgrywki zależny jest nieco od liczby graczy przy stole, a nieco od losu (zależy kiedy przejdziemy do fazy nawiedzenia), ale nam partie zajęły od półtorej (3 os) do dwóch godzin i piętnastu (6 os.) minut, co daje średnio 25-30 min na gracza.

Przygotowanie rozgrywki polega na wybraniu scenariusza (jest ich łącznie 5), ułożeniu kafelków startowych i ustawieniu wszystkich figurek graczy w holu głównym. Teraz każdy z grających – kolejno, zaczynając od pierwszego – wykonuje akcje do momentu spasowanie lub odkrycia nowego pomieszczenia. W ramach akcji poruszamy się, dokonujemy wymiany przedmiotów, wykorzystujemy akcje specjalne lub – co jest clue tego etapu gry – odkrywamy nowe pomieszczenia. Odkrywanie nowego pomieszczenia to dobrnie kafelka i dołożenie go do kafelka, na którym stoimy w taki sposób, żeby pasował drzwiami. Odkryte pomieszczenie informuje nas czy i z której talii dobieramy kartę (wydarzeń, przedmiotów czy omenu).

Co do sposobu działania wydarzeń i przedmiotów, dla osób grywających w przygodówki zaskoczeń nie będzie. Szerszego omówienia wymaga talia omenów. Omeny to w zasadzie też przedmioty (mocniejsze niż zwykłe), nad którymi ciąży jednak klątwa. Za każdym razem gdy dociągamy przedmiot z talii omenu musimy też wykonać test, rzucając tyloma kośćmi ile kart omenu jest już w grze (na kościach są wynik od 0 do 2). Jeżeli suma wyników na kościach jest równa lub wyższa niż 5, przechodzimy do fazy nawiedzenia.

W tym momencie następuje zwrot fabularny i rozgrywka przyspiesza. Gracze dzielą się rolami, określone zostają warunki zwycięstwa, dostępna staje się akcja walki, a bohaterowie mogą zginąć. To, jak się fabuła dalej potoczy zależne jest od tego, która karta omenu zainicjowała fazę nawiedzenia. Możliwe są tu 3 scenariusze. Najczęstszy – jeden gracz zostaje zdrajcą i gra przeciwko pozostałym, rzadsze – gracze kontynuują rozgrywkę kooperacyjnie lub następuje rywalizacja każdy przeciwko każdemu. W tym najczęstszym – jeden vs wszyscy  – zdrajca otrzymuje księgę zdrady, a pozostali gracze księgę przetrwania. Księgi te określają warunki  zwycięstwa każdej ze stron, a także specjalne zasady i potwory obowiązujące w danym scenariuszu (w rozgrywce kooperacyjnej wszyscy gracze używają księgi przetrwania, a rywalizacyjnym – księgi zdrady). Wypełnienie warunku zwycięstwa przez którąkolwiek ze stron kończy rozgrywkę.

O wrażeniach

W podsumowaniu skupię się na trzech aspektach gry – mechanice, fabule, wykonaniu – bowiem to one wydają mi się kluczowe dla jej całkowitego odbioru.

Mechanicznie gra jest prosta. Nie zaskoczy żadnymi oryginalnymi pomysłami czy rozwiązaniami. Łatwo się tej gry nauczyć z instrukcji, łatwo też przekazać tę wiedzę nowym, mało doświadczonym graczom. Nie ma tu wielu wyjątków, nie ma dodatkowej księgi zasad uściślającej poszczególne pojęcia, tak popularnej w innych przygodówkach (np. od FFG). Nie jest to wszystko potrzebne, bo mechanika jest stworzona tak, żeby nie przeszkadzać fabule.

Bo to właśnie fabuła ma być osią i najmocniejszą stroną gry. I z pewnością jest. Na zauważenie i pochwałę z mojej strony zasługuje z pewnością fakt, że gra nie korzysta z elektroniki, której jestem przeciwnikiem w grach planszowych. Brawa należą się też za stworzenie w grze tak wielu rozgałęzień fabularnych i nawet patrząc na to, że we wszystkich scenariuszach, które grałem zadanie graczy sprowadzało się do jakiejś odmiany pick up and deliver, a zadanie zdrajcy do kill’em all, to dzięki stworzonej otoczce różnice między ucieczką przed psychopatycznym mordercą, a próbą zdjęcia starożytnej klątwy dało się odczuć.

Moją uwagę zwrócił fakt, że w scenariuszach, które grałem, zadanie zdrajcy okazywało się wiele trudniejsze do wypełnienia niż zadanie drużyny, ale jestem po zbyt małej liczbie rozgrywek, żebym mógł autorytatywnie wypowiedzieć się na temat balansu.

O wykonaniu gry nie zwykłem ostatnimi czasy pisać. Zazwyczaj stoi ono na dobrym, solidnym poziomie, czyli nic nad czym należałoby się rozwodzić. Wato natomiast kilka słów napisać, kiedy wykonanie od tego standardowego, solidnego poziomu odbiega in plus bądź in minus. W tym przypadku tak jest, niestety w tę negatywną stronę. O ile wykonanie plastikowych figurek stoi na niezłym poziomie, to już nie mogę tego samego napisać o wykonaniu kafelków. Są one cienkie, chłonne jak gąbka, przez co łatwo ulegają deformacji. Nietrafionym i bardzo niepraktycznym mało rozwiązaniem jest też sposób oznaczenia punktów statystyk. Kursorki zaczepione o kartę postaci nie dość że słabo chodzą to jeszcze narażają planszetki na uszkodzenia.

Podsumowanie

Mimo pewnych narzekań uważam, że Betrayal at House on the Hill jest grą wartą zainteresowania. Przede wszystkim ze względu na oryginalną, stawiającą na fabułę rozgrywkę, przy jednoczesnej prostocie zasad, pozwalających wdrożyć nowych, niedoświadczonych graczy. Największym minusem jest dla mnie słabe wykonanie przy jednocześnie dość wysokie cenie tytułu (pow. 200 zł), ale jakby na nie przymknąć oko i podejść do gry z nastawieniem na aspekt fabularny i świadomością prostej i mało oryginalnej mechaniki, to powinno się wyjść z partii zadowolonym.

Plusy:

• łatwa do nauczenia,
• wiele ścieżek fabularnych,
• w dalszym ciągu da się stworzyć wielowątkową przygodówkę bez apki ;)

Minusy:

• słabe wykonanie kafelków,
• sposób oznaczania statystyk,
• mechanicznie dość uboga.

Pingwin: Ja właśnie tego szukam w grach przygodowych – prostej mechaniki (BARDZO prostej mechaniki), która w najmniejszym stopniu nie przesłoni mi aspektu fabularnego. Minimalny próg wejścia i maksymalnie duży fun z przygody z dużym naciskiem na eksplorację uniwersum. Przy czym nie interesuje mnie odkrywanie terenu w postaci zbierania n-tego żetonu i naparzanki z n-tym potworem, który jest niczym innym jak statystyką siły i przetrwania. Eksploracja ta powinna nieść ze sobą niepewność i oczekiwanie, powinna zaskakiwać. To wszystko znalazłam w 5-osobowej partii, którą zaoferował nam Ginet na jednym z naszych redakcyjnych spotkań. Zatem potwierdzam jego słowa – jeśli tego właśnie szukasz w grze – z miejsca zakochasz się w Betrayal at House on the Hill.

Złożoność gry (4/10):

Oprawa wizualna (4/10):

Ogólna ocena (6,5/10):

Co znaczy ta ocena według Games Fanatic?
Do tej gry mamy konkretne zarzuty. Może być fajna i dawać satysfakcję, ale… ale jest jakieś zasadnicze „ale”. Ostatecznie warto się jej jednak bliżej przyjrzeć, bo ma dużą szansę spodobać się pewnej grupie odbiorców.

Przydatne linki: